مرا بزرگ کن !!!

بسم رب الزهرا سلام الله علیها

هر دردی قطعا علتی داشته و بی شک درمانی دارد .فقط کافی است ریشه یابی درستی شود و درمانی قطعی .

البته راه سومی هم وجود دارد به نام پیشگیری !

اگر گره به زندگی ام افتاده و مدت هاست درجا میزنم چرا چاره نمیکنم؟؟

مگر نه این است که دارم آسیب میبینم ؟ آسیبی که پایان کارش چیزی نیست جز خسران دنیا و عقبا .

شاید با خواندن این جملات بگویید این شیخ جوان خودش چرا عمل نمیکند و فقط بلد است نسخه برای ما بپیچد!؟ اتفاقا این بار صرفا برای خودم میگویم و مینویسم .

فکر میکردم که واقعا من چقدر ناشکری میکنم!

خدا این همه مرا غرق در نعمت خود کرده اما من غافلم. مگر این روز مرگی و غوطه ور شدن در این کثرات دنیا میگذارد که انسان کمی هم برای خودش وقت بگذارد؟

راستش را بخواهید چند روی شده ام مثل مجانین و نمیدانم چرا !!!

ولی انگار یک چیزی هست که خودم بی خبرم. دوست دارم بشکنم این حصار ها را و راحت راحت باشم. به دور از تمام تکلفات و تعارفات

به دور از روزمرگی مفرطی که مدتی است دچارش شده ام .

حقا و انصافا نعمت های ریز و درشتی که خدا به من یکی عطا کرده که حتی قابل شمارش هم نیست رو دارم با چه خراب میکنم؟

با ناامیدی؟؟ با نق زدن سر عالم و آدم؟ با نا شکری؟؟

شاید چند سالی به خیال خام خود در حوزه ام و مثلا طلبه اما هنوز ظرفم کوچک است .

در این جا بسته به ظرفیت ظرف آش میریزند!

ظرف کوچک است که با کوچکترین مشکل و کمترین حرف و سطحی ترین فشار از گود در میره آدم ؛ وگرنه اصل این است که آدم مثل کوه استوار باشد و راسخ

چه کنیم ظرف مون وسیع شود ؟؟   " لان شکرتم لازیدنکم "

شکر کنید تا زیادتون کنم!! خودتان را . و البته  نعمت ها را

ما اگر بزرگ شویم کمترین نعمت در نظرمون بالاترین است و اگر خدای نکرده کوچک باشیم بالاترین نعمت را به چشم نمی آوریم .

باور کنید در این وانفسا عفاف و حجاب بانوان جامعه خودش نعمتی است . همین حرم ها و هیئت ها مگر کم نعمت است؟؟

زنده بودن و دیدن ماه رمضان ها و محرم و صفر ها و فاطمیه ها مگر کم ارزش دارد ؟؟

همین که دلمان با شنیدن نام امیرالمومنین صلوات الله علیه به وجد می آید وچشممان برای مادر سادات بارانی میشود و دلمان با بردن نام حسین میلرزد خود بالاترین نعمت نیست؟؟

چرا قدرش را نمیدانیم؟؟؟

چرا قدر نمیدانم که با تمام بار گناه و عصیان ریز و درشتی که دارم باز مرا به مجالسشون راه میدهند. باز دلم را از غمشان محزون میکنند.

چند شب پیش فکر میکردم که من چه عمل خوبی دارم که بخواهم جلوی خدا پز بدهم و مثلا با اون عمل خدا رو قسم بدم! دیدم چیزی نیست جز همه توبه ها و عهد و قرار های شکسته شده و همه گناه اما در کنارش ناامیدی نبود.

راستش را بگویم؟؟

دل خوش کرده ام فقط و فقط به همین روضه هایی که خود حضرات اهلبیت تفضل کرده اند و اجازه داده اند که نفس بزنم.

دلم خوش است به همین گریه ها و توسلات

عاجزانه طلب مغفرت دارم از خدا و حضرات ذوات مقدسه اهلبیت علیهم صلوات الله و میگویم :

یا اولیاء الله ان بینی و بین الله عزوجل ذنوبا لا یاتی علیها الا رضاکم

* بزرگواران هم لطف کنند حقیر را حلال کنند به خاطر تمام قصوراتم و اشتباهاتم .

یاعلی