آرزویی که به حقیقت پیوست

بسم الله

قصد داشتم این مطلب را 12 شهریور ماه بنویسم اما فراموشی اومد سراغم .

12 شهریور مگر چه خبر است؟؟؟

همیشه اون قدیم ندیم ها وقتی می آمدم زیارت و از دربش با تاکسی رد میشدم به خود می گفتم کاش بشه بزارن برم تو حیاطش یک چرخی بزنم و سرو گوشی آب بدهم .

اسمش را اون موقع ها نمی دانستم. اما معلوم بود حوزه ی علمیه ای پر رفت و آمد است .

حالا آن آروزی همیشگی به واقعیت پیوسته بود و ...

قم. مدرسه علمیه معصومیه سلام الله علیها

نیم ساعتی مانده به اذان صبح که پا در حیاط اش گذاشتم.

با ساک و چمدان و ... رفتم زیر زمین و دیدم عده ای اونجا هستند و کم کم دارند بلند میشوند برای تهجد .

منم گفتم خوب است از اولین حضور و اولین سحر در این فضا استفاده کنیم .

آری آن روز 12 شهریور ماه 1390 بود . که من رسما وارد حوزه علمیه شدم و قرار بود سربازی کنم.

دم درب مدرسه بنری نصب بود که جمله ی پر مسمایی با این مضمون بر آن نوشته بودند

    " مقدم سربازان حضرت ولی عصر(عج)  را به پادگان حضرت ، خوش آمد می گوییم "

آری واقعا که باید به این مکان به دید پادگان نگاه کرد و خود را سربازی  مطیع دید.

حدود یکماه و اندی دوره تثبیت و اختبار بود و هرروز کلاس میرفتیم و ...

صرف و نحو و عقاید و احکام و اخلاق و تجوید و ...

حجره ما طبقه سوم ساختمان شهید مطهری که می گفتند بهترین ساختمان است بود و رو به حیاط.

کل فضای حیاط مدرسه را میشد رصد کرد.

مسجد مدرسه هم که کارگاه ساخت ضریح سید الشهدا بود و بسته و ممنوع الورود . و آرزو مون بود که یکبار اجازه بدهند برویم داخل .

هر چند روز یکبار یکی از اهالی محترم خانواده زنگ میزدند که چه خبر؟؟؟؟؟ راضی هستی؟ سخت نیست؟ اگر می خواهی برگردی و بروی دانشگاه برگرد و رو دربایستی نکن و ...

هنوز صدای استاد تجوید پایه اول در گوشم است که می گفت : ما طلبه ها مثل پیچ و مهره در دستان امام زمانیم و حضرت هرجایی صلاح بداند مارا به کار می گیرد.

کاغذی بهمون داد که پشتش از لوازم و ضروریات طلبگی نوشته بود .

اولین شب که نماز جماعت میرفتم دم درب نمازخانه کتابی از سخنان آیت الله حق شناس خریدم و رویش نوشتم : بسم الله _ اولین کتابی که خریدم در دوران طلبگی

شاید هنوز سرو گوشم می جنبید و حال و هوای دانشگاه به سرم بود ولی به طلبگی عشق میورزدیم.

و اکنون هم می ورزم و علاقه ام به مسیری که انتخاب کرده ام بیش از پیش شده است.

برای رسیدن به این طریق خون دلها خوردم و کارها کردم . یادم است  خیلی ها قبل آمدنم از باب نصایح دلسوزانه مرا منع می کردند

اما من ....

الان که مینویسم 5 سال از آن روز گذشته است و بحمدلله در انتخابم شک نکرده ام و به یاری خود حضرت تا آخر عمر هم نخواهم کرد.

ولی اعتراف می کنم در این مسیری که تازه چند سالش را سپری کرده ام آن گونه که شایسته ی مولایم ولی عصر است قدم برنداشته ام.

اعتراف میکنم می توانسته ام درراه تهذیب و تحصیل قدم های بهتری بردارم و برنداشته ام .

اعتراف می کنم در این مدت خیلی اوقات به مویی رسید ولی هیچ گاه پاره نشد.

در این سالها من به جز قصور و کوتاهی چیزی نداشتم و در عوض حضرت مولایم صاحب الزمان جز با آقایی و عزت و احترام و تغافل با من رفتار نکرده است .

 این حرف را شاید بگویید مبالغه میکنم و یا تعریف از خود است ولی این را واقعا درک کرده ام که حضرت صاحب خوب می داند یارانش را از کجا و چه موقع و چه زمانی انتخاب کند.

همه چیز به انتخاب اوست .

من اگر طلبه ی خوبی نیستم ولی او خیلی آقاست .

همیشه خواسته ام و باز هم استمداد می طلبم از حضرتش که در دلم همان شوق و شور اوایل طلبگی را نگه دارم و خاموش نشود .