تحفه درویشی 29

صوت مراسم عزادارای ایام فاطمیه دوم 1394

هیئت فاطمیون شهرستان استهبان

دانلود کنید از ادامه مطالب

شستن و دیدن !!

بسم الله ...

شب جمعه ی آخر سال است و دل من ...

احساس میکنم خاصیت ما آدمها اینه که داشته های خود را نمی بینیم . نیمه پر لیوان چرا دیده نمیشود؟ نمیدانم!

شده ایم اهل غر زدن و نق و نوق کردن هایی که بعضا خودمان هم میدانیم الکی است . خواسته هایی که چه بسا چند سال آینده بگوییم الحمدلله و چه بهتر که نشد یا شد .

بااین طرز دید و رفتار کاری از پیش نمی بریم و فقط و فقط خودرا خسته کرده ایم و همین چند صباحی هم که در این دنیا نفس میکشیم برای خود تلخ میکنیم و با دلی ناخوش از اینجا رخت بر می بندیم.

ناخود آگاه در ورطه ی ناشکری می افتیم و برکات می رود .

انگار روی تردمیل دنیا می دویم ولی به مقصد نمیرسیم.

خدا کند خدا مارا به خودمون واگذار نکند که واویلا.

شاید حضرت به عنوان نمونه فرمودند " النعمتان مجهولتان الصحه و الامان "

صحت و امنیت دو نعمت مغفول مانده بین ما آدمی زاد هاست.

قطعا تصدیق میکنید که تا مریض نشده ایم قدر سلامت را نمی فهمیم و ...

ولی شاااید اگر بگویم ما انسانها خیلی از نعمت ها را اصلا نعمت نمیدانیم و عادی از کنارش گذر میکنیم و واقعا قدرش را نمیدانیم بیراه نگفته ام .

بنشینیم و شمارش کنیم انواع و اقسام نعمت هایی را که خدا به ما ارزانی داشته ولی برای ما مجهول و مغفول مانده است.

مثلا نعمت اکسیژن . نعمت قوه سامکه مثلا و امثالهم

راست گفت سهراب که چشمها را باید شست و جور دیگر باید دید !

ما اهل توایم ...

وااماه ...

بسم الله الرحمن الرحیم

فاطمیه است ...

امسال برای من رنگ و بویی دیگر دارد .

روضه خوان که باشی نمی توانی بی تفاوت باشی نسبت به اطرافت.

در فاطمیه ها خواندیم و شنیدیم اما شنیدن کی بود مانند دیدن ...

مادر که مریضه باشد و دست شکسته ...

مادر که توان راه رفتن نداشته باشد ...

حالا خوب میفهمم معنای جمله ی حضرت صادق علیه السلام رو که حال و روز مادر سادات را این چنین توصیف کردند :

" و لزمت الفراش و نحل جسمها و ذاب لحمها و صارت کالخیال "

حالا درک کردم که بچه هایش چه کشیدند .

امان از دل زینب اش

امان از دل حسن و حسین اش

برای همه ی بیماران مخصوصا مادر من حقیر دعاکنید تا شفا بگیرند .

یاعلی

اطلاعیه

خوف و رجاء

بسم الله

قدیم ها که اهل وعظ و خطابه منبر میرفتند و برایمان ازمعارف میگفتند بیشتر صبغه ای انذارگونه داشت و باعث میشد خکیر مایه خوف در وجودمان پررنگ تر از رجا شود ؛ اما امروز برعکس شده و همه از رحمت میگویند و از رجا و امیدواری .

میخواهم بگویم که شاااااااااااااااید هردو سبک ایراداتی داشته باشد .

بیش از حد هم از رحمت واسعه الهی بگوییم منجر به اباحه گری میشود و اگر پیاز داغ خوف و عقاب را هم اگر زیاد کنی ناامیدی در پی دارد .

چه کنیم؟؟

بیاییم به فرمایش خود خدای تبارک و تعالی و حضرات معصومین تاسی کنیم و هم از خوف بگوییم و هم از رجا

هم از عقاب خدا و هم از ثواب خدا

بگوییم رحمتش همه ی ذرات وجود را فراگرفته ولی این راهم گوشزد کنیم که " شدید العقاب " است و ...

همین . یاعلی

یا زهرا اسم مرا هم بنویس