چشم به راهند....

بسم الله

این زندگی و روزمرگی ها آنقدر مارا سرگرم خودش کرده که گویی فراموش کردیم یک روزی هم نوبت به ما میرسه و مارو خَلقُ الله سر دوش میبرند...
آنچنان نسیان به ما غالب شده که حتی اموات مون رو هم یادمون رفته
همان هایی رو که یک روز خود ما باورمان نمیشد برایشان سیاه بپوشیم و در تشییع شان بخواهیم شرکت کنیم
همان هایی که اینقدر به ما نزدیک بودند که شاید میگفتیم ای کاش ما مُرده بودیم ولی او زنده بود!
چرا از یاد ها رفته اند؟چرا بیادشون نیستیم؟چرا براشون خیراتی نمی فرستیم؟؟
مگر رسول مکرم اسلام(ص) نفرمودند:
" مردگانتان را که در قبرها آرمیده اند از یاد نبرید،مردگان شما امید احسان شمارا دارند.آنها زندانی هستند و به کارهای نیک رغبت دارند، شما صدقه و دعایی به آنها هدیه کنید."
و یا در روایت دیگری فرموند : "ارواح مومنین هر جمعه به آسمان دنیا مقابل خانه های خود می آیند و فریاد میزنند ای خانواده من،پدر، فرزندان و خویشان من؛ برما مهربانی کنید. آنچه در دست ما بود حساب و عذابش برای ما و نفعش برای غیر ما است.ای خویشان ما به درهمی یا قرص نانی یا جامه ای مارا کمک کنید...."
.
.
به گمان من یکی از عواملی که باعث شده گره ها در زندگی های ما بیفته از یاد بردن امواتمون و پدر مادر های زیر خاکه!
و قطعا میتونه خیرات و مبّرات ما برای امواتمون سبب گشایش ها باشه.چون مشمول دعای اموات میشویم.
مرحوم آیت الله کشمیری میفرمودند:
" خواندن یک حمد و یازده قل هو الله و هدیه آن به اموات بسیار موثر است.

یاعلی