یا صاحب الزمان...

یک روز با یکی از دوستان مشغول صحبت بودیم.وقت نماز شد.به رفیقم گفتم که برویم یک مسجدی که خیلی مامومی ندارد.
مردد بودیم که کدام مسجد برویم، به ذهنم خطور کرد فلان جا مناسب است.
اذان تمام شده بود و به خیال خودم الان باید به رکعت اول امام اقتدا کنیم.اما دلِ غافل که مسجد امام جماعت ندارد و همین که من وارد مسجد شدم گُل از گُل چند نفر ماموم شکفت و مرا به محراب بردند.
پیش خودم گفتم چه فکر میکردیم و چه شد؟!
رفته بودیم ماموم نماز جماعت بشویم خودمان شدیم امام جماعت!
انگار حضرت به دلمون انداخت که برویم اونجا.گویا حضرت به همین اندازه هم راضی نشده بودند که چند نفر پیرمرد و پیرزن که به مسجد آمده اند ناامید برگردند و نمازشان را فرادا بخوانند.
آنجا به خوبی معنای این جمله ی نورانی حضرت صاحب الزمان روحی فداه رو درک کردم:
"انا غیر مُهملین لمراعاتکم و لا ناسین لذکرکم ..."

پ ن : یا صاحب الزمان،میدانم که میدانی و میبینی و میتوانی...
دست لطف و رحمتت را از سر ما ایتام بر نداری آقا جان
دستِ منِ زمین گیر رو هم بگیر و بلند کن
زمین خورده را کسی دیگر زمین نمی زند