رزقنی البرائه ...

بسم الله الرحمن الرحیم

چند روزی است علی رغم میل باطنی مارا وارد گروه های شبکه های اجتماعی کرده اند . و بحثی بالا گرفته است که حسابی فکرم را درگیر خودش کرده.

و تو این چند روز به خوبی برایم واضح شد که با هر کسی به قدر عقل و میزان فهمش از معارف باید سخن گفت.

خیانت است اگر به بچه ی نوزاد شیر خواره جوجه کباب بدهی بخورد و نیز خائنی اگر کسی رو که با چند پرس جوجه کباب سیر می شود نان و پنیر بدهی بخورد.

هر دو خیانت است.

معتقدم که خیلی از معارف دین و اهلبیت هست که هنوز درک عمومی بالایی برای مطرح کردنش پیدا نشده و نمی دانم تا کی هم نمی شود.

بقول استادمون می فرمود: معارف رو باید به اهلش گفت.

به اونی باید گفت که برایش له له بزند نه عق بزند !!!

از طرفی وقتی سیستم بدن پرشده  باشد از خالص و ناخالص و به اصطلاح مریض باشیم بهترین غذا رو هم به آدم بدهند میل ندارد و احساس سیری می کند. چون اینقدر مسمومات خورده است که مذاقش عوض شده.

باید کاری کنیم تا دوباره بهبود بیابیم و مذاقمان اونی رو خواهان باشه که اهلبیت خواهانش اند و چیزی رو دوست نداشته باشیم که اهلبیت ما منع کرده اند.

بالاخره شاید از خصوصیات آخر الزمان است که افکار و ایده ها در هم قاطی است و تشخیص خوب از بد سخت است.

 

همین قدر می دانم که حب اهلبیت رو همه می توانند دارا باشند اما بغض دشمنان رو همه کس توانایی درکش را ندارند.

شاهدم بر این مدعا این جمله است از زیارت عاشورا

" فاسال الله الذی اکرمنی بمعرفتکم و معرفه اولیائکم و رزقنی البرائه من اعدائکم ..."

انگار هر کسی درک نمی تونه داشته باشه از بغض دشمنان اهلبیت داشتن

یک جور رزق است .

هل الدین الا الحب و البغض ؟؟